Xελιδονοφωλιά

     Σε μια γωνιά από μια οικοδομή, μια φωλιά με χελιδόνια που μόλις είχαν έρθει στη ζωή, "έδινε ζωή" στα τσιμέντο και τα μπετά του γκρίζου κτιρίου, ζεσταίνοντας τις καρδιές των αποξενωμένων ενοίκων. Ένας νέος κύκλος είχε ξεκινήσει... 

Το πιο μεγάλο μούτρο!

    Λένε πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Ισχύει. Του προσφέρεις ένα πιάτο φαγητό, φροντίδα κι αγάπη και στο ανταποδίδει με αφοσίωση και αιώνια πίστη. Σε υπερασπίζεται ενστικτωδώς όταν βρεθείς σε κίνδυνο, μοιράζεται τη χαρά σου δείχνοντας ενθουσιασμό, απαλήνει την λύπη σου με τον δικό του τρόπο, γιατί καταλαβαίνει τι νιώθεις και χωρίς να πεις ούτε λέξη.

     Κάποτε είχα ακούσει κάποιον μεγαλύτερο που είχε πει: "Να φοβάσαι τους ανθρώπους, όχι τα σκυλιά". Τότε ήμουν μικρός και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς εννοούσε, τώρα όμως καταλαβαίνω...

Δέστρες για τις βάρκες

Κάποτε δένανε τις βάρκες εδώ...

Όμως "δραπέτευσαν" κι έτσι αρμενίζουν ελεύθερες 

στις θάλασσες και τα πελάγη...

Βόλτα ελευθερίας

    Η πιο όμορφη βόλτα είναι στα μέρη που δε μπορούν να σου χαλάσουν την θέα... Εκεί που υπάρχει τριγύρω ένας μανδύας με ήχους ηρεμίας και γαλήνης, μαζί με χρώματα μαγικά που φέρνει το σούρωπο για να κάνει ακόμα πιο ξεχωριστή αυτή την βόλτα... Με τ' άλογό σου δραπετεύεις μακριά, χωρίς να νοιάζεσαι για το ποιος είναι ο προορισμός... Αφού είσαι ελεύθερος. Δεν σκέφτεσαι, δεν το 'χεις ανάγκη. 

Πως να γυρίσεις πίσω αφού όλα είναι βρώμικα και γκρεμισμένα?

Thunders 'n Lightings

    Φως μες το σκοτάδι, ηλεκτρισμός μέσα απ' τα σύννεφα. Αστραπές και βροντές συνθέτουν ένα εντυπωσιακό σκηνικό στο ρεσιτάλ της ίδιας της φύσης.
Πως να αποτυπώθεί ένα τέτοιο φαινόμενο σε μια φωτογραφία? Πως να χωρέσει το δέος και ο θαυμασμός σε μια εικόνα?

Καθεδρικός ναός

 

    Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου στην Βιέννη της Αυστρίας είναι ένα σπουδαίο κομμάτι τέχνης για την αρχιτεκτονική. Πραγματικά η κατασκευή του είναι μοναδική, η όψη του επιβλητική, η αρχιτεκτονική του μεγαλειώδης. Ένα αριστούργημα το οποίο μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί και να θαυμάσει από κοντά όταν τον επισκεφτεί, δύσκολο όμως να περιγράψει με λόγια...

Φώτα, καπνοί και μουσικές

    Χαμένος μέσα σε τόσα φώτα...Εναλλαγές ήχων και χρωμάτων, πολλά decibel να τραντάζουν το στέρνο, αλκοόλ να ρέει άφθονο, καπνούς να σε κυκλώνουν, ιδρωμένες σιλουέτες ανθρώπων να χορεύουν άλλοτε ρυθμικά, κι άλλοτε με υπερένταση και ενθουσιασμό. Με τεντωμένους τους σβέρκους και καρφωμένα τα μάτια στη σκηνή, στο άκουσμα του τραγουδιστή όλοι τραγουδάνε. Όσο το μικρόφωνο είναι ανοιχτό και οι κιθάρες στον ενισχυτή, όλος ο χώρος τριγύρω πλημμυρίζει με μουσικές... 
Ε, με ακούτε? Θέλω να ουρλιάξω...!

Βράχια στο νερό

Μετράς τα βήματα, το νιώθεις πως γλιστράς, 

όμως δεν ξέρεις που αλλού να πας, 

το σκοτάδι ολοένα πυκνώνει,

κι η διαδρομή φαίνεται να τελειώνει 

εκεί στην αντίπερα όχθη...

Ο φάρος στα Χανιά

    Αν επισκεφτεί κανείς τα Χανιά και περάσει απ' το παλιό λιμάνι, σίγουρα θα δει και τον μεγάλο φάρο που βρίσκεται εκεί. Φύλακας του κόλπου, παρατηρητής του πελάγους, καθοδηγητής των καπετάνιων και των βαρκάρηδων. Ένα σύμβολο που προσδίδει μια άλλη ομορφιά...

Παλιά πόλη Ξάνθης

   Παλιά πόλη Ξάνθης. Δρομάκια στενά, πλακόστρωτα, σπίτια παλιά, αρχοντικά. Κάθε τοίχος, κάθε πέτρα και μια ιστορία από τα παλιά. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει αυτά παραμένουν και αντιστέκονται στον χρόνο, στις τάσεις της εποχής, ακόμα και στην εγκατάλειψη από τους ενοίκους τους. Περπατούσα για αρκετή ώρα, προσπαθούσα να χαθώ για λίγο μέσα στα δρομάκια, να νιώσω πως γίνομαι κομμάτι της ιστορίας τους. Να νιώσω πως ζω σε μια άλλη εποχή...

Βόλτα μαζί χέρι-χέρι

   Περπατούσαν κρατώντας ο ένας του χέρι του άλλου με στοργή, εμπνέοντας ασφάλεια. 

   Είναι μια δεμένη οικογένεια, απολαμβάνουν τη στιγμή χωρίς να τους νοιάζει τι θα έρθει μετά, αρκεί να είναι έτσι μαζί... 

Τα 7 πρόσωπα του φεγγαριού

   Υπάρχει αλήθεια κανείς που να μην έχει σηκώσει τα μάτια προς τον ουρανό και να κάτσει να χαζεύει το φεγγάρι? Κάθε φορά που το κοιτάζω, είναι διαφορετικό. Αλλάζει το σχήμα του, το χρώμα του, ακόμα και η διάθεση μου όταν το βλέπω. Πάντα όμως είναι το ίδιο μαγευτικό. Τελικά το φεγγάρι έχει πολλά πρόσωπα...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά...

   Είχα κάνει μια επίσκεψη στην Πάτρα, και περνώντας απ' την κεντρική πλατεία, τις καφετέριες και τα καφενεία που ήταν γεμάτα κόσμο και παρέες, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σ' αυτόν τον ηλικιωμένο κύριο. Καθόταν σ' ένα παγκάκι, κρατούσε ένα καρβέλι ψωμί και τάιζε τα περιστέρια έχοντας μια έκφραση ευτυχίας και χαράς στο πρόσωπό του. Γι' αυτόν ήταν οι φίλοι του, η παρέα του, οι σύντροφοί του...

Βόλτα στην παραλία Θεσσαλονίκης

  Κάνοντας μια βόλτα στην παραλία, περπατούσα και αναλογιζόμουν πόσο όμορφο μέρος είναι. Κι όμως για την πλειονότητα από μας που μένουμε σ' αυτήν την πόλη, είναι ένα "καρτ-ποστάλ". Αφού βγαίνουμε και σκεφτόμαστε σε ποια "τρύπα"- μαγαζί θα πάμε να κλειστούμε ή ακόμα χειρότερα,  καθόμαστε στο σπίτι σαν υπνωτισμένοι μπροστά στην τηλεόραση, αντί να εκτιμήσουμε τέτοια όμορφα μέρη, να πάμε μια βόλτα να τα χαρούμε που τα έχουμε δίπλα μας, μπροστά μας! Γιατί λοιπόν το "καρτ-ποστάλ" να μην έχει κι εμάς μέσα?

Βροχή στο τζάμι

    Κάτι τέτοια βροχερά απογεύματα ήμουν στο σπίτι και χάζευα απ' το παράθυρο τη βροχή να πέφτει στο τζάμι. Έβλεπα έξω ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι για να μην βραχούν, άλλοι να πηγαίνουν από υπόστεγο σε υπόστεγο για να την αποφύγουν όσο μπορούν, σαν να είναι κάτι επιβλαβές. Σε αντίθεση με αυτά που έβλεπα να συμβαίνουν έξω, ένιωθα μια ηρεμία και γαλήνη να με διακατέχει, με μια μικρή δόση μελαγχολίας και σκεπτικισμού.

Όλα αυτά όσο γραφικά κι αν ακούγονται, δεν παύουν για μένα να είναι υπέροχα...

Παλιά φωτογραφία στην άδεια παραλία...

Το καλοκαίρι έφυγε, και το φθινόπωρο που ήρθε 

"άδειασε" τις παραλίες φέρνοντας και πάλι την σιωπή...

Τα μόνα που ακούς είναι ο ήχος των κυμάτων και του αέρα..